Аперацыя «М»
Малюнак Яўгена Іванова
— Што, так і будзеш вылежвацца цэлымі днямі, пайшоўшы на пенсію? — Маня Калабуцька збіралася на работу і ўшчувала свайго Петруся. — Занятак які сабе шукай.
— Толькі ж з сённяшняга дня і пайшоў на гэну пенсію. Абагрэцца не паспеў, а ты ўжо папракаеш лежняй.
— Цябе не падварушы, то так і будзе. Ініцыятыву якую праяўляй.
— Я тут думаю… Каб ты сперла са сваёй пякарні мукі, то гарэлку расчыніў бы ды выгнаў. На ўласную патрэбу.
— Які ты мондры! Мукі сперла б. Можна падумаць, што яе там бяры — не хачу. Як зловяць, то мала не будзе, цяпер злодзеям патолі не даюць.
— А ты скрадзі вечарам. Цяпер жа лістапад, дні кароткія. Я ў вызначаны час падыду да плоту ў ціхім месцы, каб ніхто не бачыў, а ты і перакінеш. З боку канавы падыду. Цёмна будзе, ніхто і не заўважыць. А ўсю гэту справу назавём аперацыя «М». Мука, значыць. Ты падыдзеш да плоту і скажаш: «Аперацыя «М». Я таксама скажу «М». Тады і перакінеш. Проста, як усё геніяльнае. Начальства на пякарні не будзе, старонніх вачэй і вушэй таксама. Ну як, добра я прыдумаў?
— Прыдумаў-то добра, але невядома, як атрымаецца… — засумнявалася тоўстая, як цабэрак, Маня, малюючы перад люстэркам пульхныя вусны, і яны сталі такога ж колеру, як і шчокі.
— Есці што зрабіла? — пацікавіўся.
— Сам зробіш, не вялікі пан. І сабе зробіш, і мне, каб як прыйду познім вечарам са змены, было што на зуб узяць.
— Го, каб ты брала толькі на зуб, то такой бомбай не была б, — не то папракнуў, не то пазайздросціў худы, як вудзільна, Пятрусь. — Дык у колькі мне падыходзіць?
— У восем падыходзь. Стань акурат насупроць старой вярбы. І пароль жа не забудзь.
— Не забуду. Сама хаця помні…
Маня падалася за парог, а Пятрусь устаў, спёк сабе яечню, паеў і пачаў разважаць:
— Есці нічога варыць не буду, бо надта не люблю дурной бабскай работы. Звары, потым посуд прымусіць мыць. А яшчэ і ў хаце прыбіраць. Добра, што ў гарадку жывём, а так і на градах поркацца загадала б.
Жыхары Верасоўцаў ішлі на работу, а яму нікуды не трэба ісці. Сум агарнуў і нудота.
— Мо заглянуць да Віцькі Зябліка? Няхай падзеліцца вопытам, чым сябе заняць, бо ён ужо два гады на пенсіі.
Віцька жыў непадалёку, і Пятрусь спусціўся з другога паверха, патэпаў па тратуары.
— От маладзец, што прыйшоў! — радасна сустрэў яго Зяблік. — Трэба замачыць тваю пенсію, бо я ж сваю некалі замочваў.
— Грошай няма…
— У мяне ёсць. Атрымаеш, то аддасі.
Віцька дастаў з кішэні порткаў пакамечаныя купюры і даў сябруку.
— Дуй па віно! Магазіны ўжо паадчыняны.
— Не магу я… Справу сур`ёзную павінен зрабіць вечарам.
— Ну дык і зробіш. Дзе яшчэ той вечар, можна будзе пяць разоў працверазіцца.
Пятрусь пайшоў. Яго мучыла сумленне, што можа сапсаваць аперацыю «М», але і выпіць моцна хацелася.
Потым хадзіў па віно яшчэ два разы. На душы было спакойна і весела.
Сцямнела. Маня раз-пораз пазірала на гадзіннік. У вызначаны час узяла са схрону амаль паўмяшка мукі і хуценька пасунулася да вярбы.
Па злой волі лёсу туды ж ішоў і ўчастковы Ігнат Карамыселка. Ведаў, куды трэба ісці, каб падпільнаваць хлебных злодзеяў.
Падышоўшы, Маня прагугнявіла:
— Аперацыя «М».
— У-у-у, — пачулася на той бок высокага плота.
— А я што казала?! — абурылася баба. — Забыўся-такі пароль, няцямля няшчасны. Ніколі на цябе нельга спадзявацца. Трэба казаць «М»!
Участковы, які моцна стукнуўся нагой аб камень, што кінуў у пажухлую траву нейкі абармот, крыху справіўся з болем і, накульгваючы, падышоў бліжэй.
— Гэта ты, Пятрусь? — на ўсякі выпадак удакладніла Маня.
— Ну, — пачулася ў адказ.
— Пачакай жа, недавярак! Нажлукціўся ўжо і нукаеш тут. Як вярнуся дадому, то мала табе не будзе! Кідаю мяшок. Лаві! — і гэпнула муку праз плот.
— Вось, усё як трэба… — сказала.
— Нават лепш, чым трэба, — участковы, перамагаючы боль у назе, пакараскаўся на плот.
Маня і вокам не паспела міргнуць, як апынулася ў руках правасуддзя.
А Пятрусь спаў дома. І снілася яму, як гарачае лістападаўскае сонца моцна пячэ ў твар.
Гэта Маня, падпісаўшы ўчастковаму патрэбныя паперы, прыйшла дадому і дубасіла мужа па твары за такі ганебны правал аперацыі «М»…
Сообщение Аперацыя «М» появились сначала на Газета Слонімская.