Дзмітрый Грышчук: Спадзяемся і верым, што беларусы не падтрымліваюць сваю злачынную ўладу
Валанцёрства і самаарганізацыя на месцах ва Украіне падчас вайны – каштоўны ўрок у тым ліку для беларусаў, як трэба дзейнічаць народу падчас знешняй агрэсіі. Так ва Украіне, разам з мноствам іншых валанцёрскіх каманд, дапамагае ўкраінцам, як абаронцам, так і мірнаму насельніцтву, ініцыятыва „Браты-Валанцёры”, створаная пры Царкве Хрыстовай „Палюбі”. Добраахвотная каманда працуе ў раёнах Харкава, Запарожжа, засвойвае накірунак Ахтыркі.
Наша карэспандэнтка Вольга Сямашка паразмаўляла з „Госцем Рацыі” – прадстаўніком ініцыятывы, святаром супольнасці „Гарадское сховішча Царква Хрыстова” Дзмітрыем Грышчуком пра тое, як наладжана праца валанцёрскай ініцыятывы, як украінцы ставяцца да Беларусі, што мусіць зрабіць Захад на фоне вайны, колькі гадоў спатрэбіцца для аднаўлення Украіны і ў якім годзе ў Захада была мажлівасць спыніць узрастаючую агрэсію пуцінскай Расеі.
РР: Чым займаецца ваша ініцыятыва „Браты-Валанцёры” ?
– У нас ёсць такая грамадская арганізацыя „Палюбі”. Да першай вайны мы жылі ў Данецку – большасць нашай каманды. Да 2014 года мы працавалі з дзецьмі-сіротамі па інтэрнатах, з дзецьмі з групы рызыкі. У нас былі цэнтры, была праграма для выпускнікоў інтэрнатаў. З 2014 году, калі пачалася першая вайна на Данбасе, усе нашыя месцы, дзе мы працавалі, яны апынуліся пад акупацыяй. Таму мы пераехалі ў Кіеў, большасць нашай каманды, дзе мы пачалі працаваць у напрамку духоўна-патрыятычнага выхавання моладзі ў школах, ліцэях, са студэнтамі. Таксама мы былі валанцёрамі і ездзілі на фронт: Станіца Луганская – гэта ў Луганскай вобласці, Аўдзееўка ў Данецкай вобласці. Гэта былі асноўныя нашы лакацыі. Мы дапамагалі, як цывільнаму насельніцтва, так і нашым вайскоўцам. Цяпер, з пачаткам другой вайны, частка нашай каманды выехала ў Заходнюю Украіну, нашы сем’і знаходзяцца ў бяспечным месцы. Нашы хлопцы сабраліся ў такую праграму, якая называецца „Браты-Валанцёры”. Мы толькі месяц працуем, у нас каля 25-ці валанцёраў і 20-ці машын. Мы прывозім у Харкаў, Запарожжа, адкрываем новыя маршруты на Ахтырку Сумской вобласці. Зараз адкрываюцца маршруты на Кіеўскую вобласць, Кіеўшчыну, Адэсу. Мы прывозім гуманітарны груз, як цывільнаму насельніцтву, а таксама намагаемся дапамагаць нашым воінам, нашым абаронцам. Вывозім адтуль людзей – жанчын і дзяцей.
РР: Адкуль вы бераце гуманітарны груз? Гэта ўнутраны ці з іншых краін?
– Зараз наш такі штаб знаходзіцца ў Чарнаўцах – гэта 25 кіламетраў ад румынскай мяжы. Іншую частка грузу мы купляем тут на месцы. Гэта могуць быць нейкія маркеты, або рынкі. Мы працуем што ёсць сілы зараз, каб пабудаваць такія гуманітарныя калідоры за мяжой. У асноўным гэта Румынія.
РР: Колькі прыблізна бежанцаў з Украіны вы перавозіце штодзённа?
– Мы падлічылі, што за месяц нашай дзейнасці мы змаглі вывезці з небяспечных раёнаў каля 850 людзей. Мы перавезлі туды больш за 150 тон грузу. У нас праграма невялікая і ў нас у асноўным легкавыя машыны або бусікі. Ёсць арганізацыі, якія гуманітарную дапамогу возяць фурамі. У нас такія лічбы.
РР: Як забяспечваецца бяспека ўдзельнікаў вашай ініцыятывы?
– Нашыя партнёры на месцах, напрыклад у Запарожжы ды Харкаве, у іх ёсць спецыяльныя пропускі, спецыяльны транспарт, які ездзіць па тэрыторыі, якая прастрэльваецца, або нават па той тэрыторыі, якая можа быць у „шэрай зоне”. Таму мы прывозім гэты груз да іх. Нашы хлопцы не маюць такога абсталявання, у нас звычайныя машыны і „бронікі”.
З „Госцем Рацыі” украінскім святаром і прадстаўніком ініцыятывы „Браты-валанцёры” Дзмітрыем Грышчуком размаўляла Вольга Сямашка.
Беларускае Радыё Рацыя